De vakantieperiode is weer voorbij. Het is een tijd van ontspanning maar ook om nieuwe ervaringen op te doen. Graag wil ik een ervaring delen, die een nieuw aspect van beelddenken voor mij duidelijk maakte.
Mijn ervaring
In het Zweedse plaatsje Arvika was ik met mijn partner in een bijzonder leuk museum, het Rackstadmuseet. Naast het museum stond het gerestaureerde huis/ atelier van de beeldhouwer Christian Erikson. Het was vol met diverse kunstwerken van bevriende kunstenaars, die daar gelogeerd hebben: smeedijzeren klinken, kasten, muurschilderingen enz.
Een allervriendelijkste dame leidde ons daar rond. Haar eerste vraag was of we wel Zweeds konden verstaan. Helaas kunnen we dat niet. “We will manage.” zei ze. Hieruit begrepen we dat haar Engels niet helemaal vloeiend zou zijn.
Dat bleek ook even later. Ons verstaan was geen probleem, en ook spreken ging wel goed, tot het moment dat het ineens stokte omdat ze een specifiek woord niet wist. Je zag haar zoeken in haar hoofd maar de vertaling van het Zweeds naar het Engels leverde veel gebaren en associaties op, maar geen woord.
Tot mijn grote verbazing kon ik haar het goede woord aanreiken. Dit terwijl mijn partner niet goed begreep naar welk woord ze op zoek was. Verbazingwekkend was dit. Te meer omdat mijn beheersing van de Engelse taal matig genoemd mag worden en mijn partner al jaren werkzaam is in een Engelstalige omgeving. Hij beheerst het Engels vloeiend.
Stof tot nadenken.
Deze ervaring liet me niet los. Zou dit met beelddenken te maken kunnen hebben? Na enig ‘onderzoek’ denk ik van wel. Door haar hele doen (associatief zoeken, wijzen naar voorwerpen, mimiek) kwam ik ‘in tune’ met haar. Ik kwam in de beelddenk-modus. Dit opende als het ware het juiste vakje in mijn geheugen. (zie ook column 17, Dos Cappucino). Terwijl mijn man (veel meer een begripsdenker) daardoor geheel uit zijn doen raakte. Waren we in Nederland geweest en men had mij gevraagd wat het Engelse woord voor … is had ik met mijn mond vol tanden gestaan, maar had mijn man het direct geweten.
Voorlopige conclusie
Mijn zelfvertrouwen is door deze ervaring wel iets gestegen, kan ik zeggen. Het is nog niet zo heel erg slecht gesteld met mijn beheersing van de Engelse taal. Het ligt gewoon aan de omgeving waarin ik ben. Deze beelddenkende gids heeft precies de goede sfeer weten te creëren waarin ik zelf ook goed functioneer. Ik denk dat dit verschijnsel ook ten grondslag ligt aan het feit dat een beelddenker een vreemde taal makkelijker leert tussen de mensen in het land zelf. Onderdompeling wordt dit ook wel genoemd.
Wat een herkenning!
Dit heb ik hetzelfde meegemaakt met een Brusselse vrouw in Frankrijk. Zij spreekt Frans, beetje Nederlands en een beetje Engels. Haar man spreekt alleen Frans. Wij Nederlands, Engels, beetje Frans.
Tijdens het etentje waarbij wij elkaar beter wilden leren kennen,omdat er al een nieuwsgierigheid naar elkaar was ontstaan, snapte ik haar, met alle talen door elkaar, handen en voetenwerk volledig. Ik vond haar geweldig. Wij ‘vertaalden’ naar onze mannen.
Het was jammer dat wij rechtstreeks met haar man niet verder kwamen dan matig Frans gebabbel.Terwijl we aan alles voelden dat hij ook zoveel te melden had.
Dank je wel voor het delen van je verhaal.. Nu kan ik mijn verhaal ook duiden.